कविता
मान्छेको खोजी
लिन्थेँ गर्जनले सातो वैरी तर्सेर भाग्दथे
थिए साथ दिने आफ्ना मान्छे उर्लेर लाग्दथे
चुनौती सामना गर्दै सुरिन्थेँ दिनका दिन
दाह्रानङ्ग्रा गुमाएको बाघ जस्तो भएँ किन ?
के अचम्म भयो यस्तो जोस मेरो गयो कहाँ ?
मान्छेकै बिचमा मान्छे देख्दिन म समाजमा !
न छु रोगी रतन्धोको न छन् नयनमा फुला
आफ्नै मान्छे म देख्दै छु साँढेभन्दा ठुला ठुला !
देख्छु हिमालमा कालो उस्तै मधेसमा दुलो
कालापानी र सुस्तामा देख्छु विषादको धुलो
लुटिँदा खोरका बाख्रा लुटिँदा भाइको सुख
लुटिँदा गोठका भैँसी किन खुल्दैन यो मुख ?
छ जिब्रो ठाउँमा आफ्नै लाटो झैँ आजका दिन
लुटिँदा धानका फाँट बोल्न सक्दिन मै किन ?
किन दुख्दैन यो छाती छोरी आफ्नै हराउँदा
सुन्दैनन् किन यी कान भ्याउसुलो कराउँदा !
किन यस्तो भएँ ऐले संवेदना हराउँदै
गयो कहाँ मभित्रैको मेरो मान्छे डराउँदै ?
000
ज्याग्दीखोला, स्याङ्जा, हालः पोखरा
No comments:
Post a Comment