मायामितु न्यौपाने

कविता 

तारा झरेको रात

मध्यरात
आकाशमा
ताराहरू खेलिरहेको
मनको झ्यालबाट देखेँ ।

हुँदाहुँदै
ताराहरू
तल ओर्लेर
वसन्तका हाँगा–हाँगामा
पातहरूसँग
व्यथा साट्न थाले ।


उनीहरूको आँसुभित्र
मैले आफूलाई छामेँँ
अनि उनीहरूलाई चिहाएँ
हावा आफ्नै संसारमा
खुसी टिप्न बहिरहेथ्यो
जून निसङ्कोच हिँडिरहेथ्यो
आकाश झन् निर्मल र शान्त ।

एक्कासि
एउटा तारा
मेरो झ्यालमा ठोक्किएर
भुइँमा खस्यो
क्रमशः ताराहरू झरे र
पातमुनि छोपिए
म भने
पात रेटिनु र तारा झर्नुको अर्थ
आफैँसँग खोज्न थालेँ ।

त्यही तारा सँगसँगै
पात उडेर
ऊ पनि त झरेकी थिई
जिन्दगीको भ¥याङबाट
आज मलाई सोध्न मन लागेको छ
बस्तीभरिका झ्यालसँग
किन खस्छन् यी पातहरू ?
किन झर्छन् यी ताराहरू ?

000