देवविक्रम राई

कविता

मोक्षयात्रा

बगिरहेको कञ्चन खोलामा आफैँ मिसिएर

पहराको फूलको रङमा आफैँ घोलिएर

बगैँचामा पोखिएको चाँदनीमा आफैँ चोपिएर

मैले यसरी बाँचिदिँदा के हुन्छ ?

ढाँटेर खानुरैछ, खाइरहून्

चोरेर खानुरैछ, खाइरहून्

रोएर खानुरैछ, खाइरहून्

बोलेर खानुरैछ, खाइरहून्

धम्क्याई खानुरैछ खाइरहून्

यी दलदलको बाटो छोडेर

मैले पसिना बगाएर खाँदा के हुन्छ ?

सत्ता-वैभव उनीहरूका लागि मात्रै होउन्

उनीहरूकै लागि होउन् सम्पत्ति सबै थोक

मान-सम्मान, पद-प्रतिष्ठा, विभूषण, पुरस्कार र पगरीहरू

होउन्, उनीहरूको लागि मात्रै होउन्

उनीहरूकै दायाँ-बायाँ होउन् आउरे-बाउरे

मलाई किन चाहियो केही थान मलामी

म एक्लै मरिदिँदा के हुन्छ ?

उल्टो-सुल्टो जे बोलेर पनि टिक्नु छ, टिकून्

साथीको कोखामा छुरा धसेर आफू बाँच्नु छ, बाँचून्

यी सबैबाट बेपरबाह भएर

काम, क्रोध, लोभ, मोह र मात्सर्यबाट निस्पृह भएर

मैले चरा झैँ उड्दा के हुन्छ ?

मैले बादल झैँ डुल्दा के हुन्छ ?

या,मैले ढुङ्गा झैँ जम्दा के हुन्छ ?

000

खोटाङ्ग

२० असोज, २०८०